“Meten is weten”
Terwijl ik de slaap uit mijn ogen nog aan het verwijderen ben, schijnt mijn telefoon ineens een vorm van ADHD te hebben. Hij blijft maar afgaan, en de berichten blijven binnen stromen aangaande een artikel over de jeugd in Midden-Groningen.
Terwijl ik het artikel aandachtig zit te lezen, bekruipt mij een heel vervelend gevoel. Weer een onderzoek hoe het beter moet, maar wat schieten we er mee op?
Onlangs is er nog een congres geweest aangaande waarheidsvinding in de jeugdzorg, waar ouders of hun vertegenwoordigers ook bij aanwezig waren. De uitkomsten van dit congress welke naar de 2e kamer gestuurd zouden worden, behelsen enkel de visies van hen die bang zijn voor hun baantje.
Wederom worden ouders en hun kinderen in een verdomhoekje geplaatst door hen die denken het beter te weten.
Dat maakt me boos maar verdrietig tegelijk.
In deze hedendaagse maatschappij is enkel nog ruimte voor het protocol: “Meten is weten”
Een protocol welke niet alleen dominant maar ook nog eens halstarrig is, maar niemand schijnt te begrijpen dat dit protocol enkel voor meer problemen zorgt. Dat dit protocol de oorzaak is van een prestatiemaatschappij. En een ieder die weigert hier aan me te werken wordt verkettert tot een niet leerbaar persoon. Is gedoemd zijn kinderen kwijt te raken omdat men simpelweg niet met de grijze massa mee wil.
Alle professionals vangen elkaars vliegen af, maar vormen 1 front wanneer er kritiek komt.
Alle ouderorganisaties vechten als dolle honden, met elkaar, doorelkaar, voorelkaar maar enkel nog overeind blijven staan. De naam van de organisatie in de stukken tegen komen, is nog het enige wat telt. Dat we hiervoor een pact met de duivel moeten afsluiten doet niet meer ter zake.
En de politiek vind het enkel interessant wanneer er zieltjes te winnen zijn, maar waar het echt om gaat, zullen zij nooit in de mond nemen. Immers hoe kun je tegen een systeem zijn dat door de overheid is geschreven, een overheid waartoe zij zelf behoren. Niemand valt graag zichzelf af toch?
En dan zit ik hier achter mijn laptop, druk bezig met de voorbereidingen van een week kamperen op een 5 sterren camping met kinderen, wiens leven bestaat uit weg gezet worden in een hoek, al dan wel of niet in contact met CJG, JBNOORD, Sociaal team, RvdK en nog een aantal imposante organisaties. Allen stuk voor stuk schijnen ze te weten wat goed is voor kinderen, allen stuk voor stuk verantwoordelijk voor een grote stressfactor binnen het leven van het gezin waar deze kinderen toe behoren. Maar niemand luistert echt naar deze kinderen. Niemand staat meer in contact met zijn innerlijke kind.
Maar misschien ben ik wel het probleem, zie ik het te symplistisch, heb ik last van een moeder Theresa complex, of…….weigert mijn brein zich tot de club van volwassenen te scharen die vergeten zijn waar hun wensen lagen toen zij nog behoorden tot de groep met de titel: KIND.
Anyway ik ga door zoals het pad voor mij is uitgestippeld, opkomen voor hen die niet bij machte zijn hun stem te laten horen, omdat ze te klein zijn, te arm zijn, te beperkt zijn of……simpelweg omdat hun stem door anderen niet gehoord worden.